جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این تاریخچه مشاوره شبانی پروتستان در آمریکا به بررسی نقش مشاوران شبانی در ساخت و بیان یک حساسیت اخلاقی لیبرال می پردازد. سوزان ای. مایرز-شیرک با تحلیل رابطه دین و علم در قرن بیستم، این حساسیت را در تعامل فکری مشاوران با علوم روان‌شناسی می‌داند. با آگاهی از اصول روانشناسی و روانکاوی، مشاوران شبانی به دنبال راه وسطی بین علم و مسیحیت در توصیه به اهل محله مضطرب بودند که از آنها برای مشکلات شخصی مانند کودکان مشکل دار، همسران خشن و سوء مصرف الکل و مواد مخدر کمک می گرفتند. مایرز-شیرک دریافته است که روابط جنسیتی تا حدی عامل شکاف بزرگ بین حساسیت های اخلاقی لیبرال و محافظه کار در مشاوره شبانی است. او نشان می دهد که وقتی برخی از مشاوران شبانی شروع به حمایت از برابری زنان کردند، مشاوران مسیحی محافظه کار ظهور کردند و مشاوران شبانی لیبرال و روانشناسان سکولار را به دلیل نادیده گرفتن آموزه های کتاب مقدس محکوم کردند. از آنجا، دو طرف به طور چشمگیری از هم جدا شدند. کمک به چوپان خوب برای محققان تاریخ دینی آمریکا، تاریخ روانشناسی، مطالعات جنسیتی و تاریخ آمریکا جذاب خواهد بود. برای کسانی که مشاوره شبانی را تمرین می کنند و آموزش می دهند، بینش های تاریخی را در این زمینه ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی" در حالی که اروپا هنوز در قرون تاریک گیر کرده بود، دانشمندان جهان اسلام در حال ترجمه ارسطو بودند و گام های بزرگی در نجوم، ریاضیات و فلسفه برداشتند. دو هزار سال بعد، به نظر می رسد ایده «پیشرفت علمی» در یک جنگ ناامیدکننده با اسلام قفل شده است. اسلام چه زمانی و چگونه شور و شوق خود را نسبت به عملکرد جهان طبیعی از دست داد؟ اس.عرفان حبیب، یکی از برجسته ترین مورخان کشور، این مسیر را دنبال می کند که چگونه اسلام «جریان اصلی» علم مدرن را زیر سوال برد - که از اصلاح طلبان قرن نوزدهم شروع شد و به آرمان گرایان امروزی ختم شد. او از طریق زندگی مردان مشهوری مانند سر سید احمد خان و مولانا عبدالکلام آزاد نشان می دهد که تبلیغ امروزی اسلام و پیروان آن به عنوان "ضد مدرن" و "ضد علم" افسانه ای است که به معنای واقعی کلمه منجر می شود، به عواقب مواد منفجره. حبیب همچنین مطالعات خود را هم به تاریخ و هم به اسلام می پردازد تا ایده بحث برانگیز «علم اسلامی» را به عنوان مقوله ای متمایز از علم «مدرن» و «اروپامحور» زیر سوال ببرد. جهاد یا اجتهاد در سبکی جذاب و آسان که سنگینی سؤالاتی را که می خواهد به آنها پاسخ دهد رد می کند، کلیشه ها و تبلیغات را به چالش می کشد. این کتاب رابطه‌ی اسلام و علم امروز را مورد توجه قرار می‌دهد.

ترجمه ماشینی: مردم حداقل از زمان مسیح در تعارضات بین علم و دین فکر کرده اند. بحث هزاران ساله به خوبی در ادبیات تاریخ و فلسفه علم و دین در تمدن غرب ثبت شده است. علم و ارتدکس شرقی انحرافی از آن مجموعه وسیع کار است که اولین نمای کلی از رابطه بین علم و ارتدکس مسیحی، کلیسای رسمی امپراتوری روم شرقی را ارائه می دهد. این مطالعه پیشگام، تاریخ غنی را در یک بازه زمانی چشمگیر، از هگزامرون سنت باسیل در قرن چهارم تا جهانی شدن بحث های علمی در قرن بیستم، دنبال می کند. Efthymios Nicolaidis استدلال می کند که تضادهای بین علم و ارتدوکس یونانی - در زمان وجود آنها - علم در مقابل مسیحیت نبود، بلکه بحث های کلیسایی بود که کل جامعه را در بر می گرفت. نیکولایدیس توضیح می دهد که در طول دوره بیزانس، پدران یونانی کلیسا و پیروان بیزانسی آنها مشتاقانه درگیر این بودند که چگونه باورهای مذهبی خود را با علم بت پرستی اجداد باستانی خود آشتی دهند. آنها بارها پرسیدند که نگرش رسمی کلیسا نسبت به دانش سکولار چگونه باید باشد؟ از ظهور امپراتوری عثمانی در قرن پانزدهم تا فروپاشی آن در قرن نوزدهم، ایلخانی قسطنطنیه تلاش کرد تا آموزش علمی افراد مسیحی خود را کنترل کند، تلاشی که با معرفی علم اروپایی در قرن هفدهم و هجدهم پیچیده شد. علم و ارتدکس شرقی انبوهی از اطلاعات جدید در مورد ارتدکس و دانش سکولار - و واکنش کلیسای ارتدکس به علوم مدرن ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این اولین مطالعه طولانی کتاب در زمینه الهیات فیزیکی، مفهوم گسترده جدایی مدرن اولیه و پیوسته در حال پیشرفت دین و علم را زیر سوال می برد. در آغاز حدود سال 1650، ظهور تعدادی از مفاهیم، ​​روش ها و ابزارهای علمی جدید، سنتزهای موجود علم و علم را به چالش کشید. دین فیزیک الهیات، که ارزش‌های مشاهده تجربی و شخصی را در بر می‌گرفت، یک جنبش بین‌المللی در اوایل عصر روشنگری بود که بر علم جدید تمرکز داشت تا درباره خلقت و مشیت الهی استدلال کند. با تطبیق علم جدید با مسیحیت در بسیاری از مذاهب، فیزیک-الهیات نقش مهمی در انتشار ایده‌ها، فرضیات و علاقه به مطالعه طبیعت جدید به عموم مردم داشت. در این کتاب، شانزده محقق برجسته مجموعه‌ای غنی از مقالات را در مورد شرایط و دامنه جنبش، استدلال‌های علمی و مذهبی، و حساسیت‌های زیبایی‌شناختی آن ارائه می‌کنند. مشارکت‌کنندگان: آن بلر، سیمونا بوسکانی لئونی، جان هدلی بروک، نیکلاس بروکر، کاترین کالووی، کاتلین کروتر، برندان دولی، پیتر هریسون، باربارا هانفلد، اریک جورینک، اسکات ماندلبروت، برایان دبلیو اوگیلوی، مارتین پچارمن، جاناتان شیهان، آن شارلوت ترپ، رینک ورمیج، کاسپار فون گریرز

ترجمه ماشینی: "نیومن و پولانی هر دو در میان پیشگامان تاریخ جنبش پسا انتقادی در معرفت شناسی رتبه بالایی دارند. آنها به محدودیت های روش هایی اشاره کردند که از زمان دکارت و اسپینوزا رایج شده بود... سیستم های این دو. نویسندگان برای پرداختن به مسائل عمده‌ای که فضای الهیات امروزی را دچار مشکل می‌کنند بسیار مفید هستند.» (از پیش‌گفتار Avery Dulles, S.J. "این مطالعه جذاب و شفاف، دو متفکر را به گفت و گو می کشاند که روش های آنها علیرغم اهداف متفاوتشان اشتراکات زیادی دارند... سهم اصلی مطالعه مولسکی، پرورش زمینه مشترک دین با علم است." - مطالعات الهیاتی "یک مطالعه مهم و کاملاً جذاب... کسانی که با گرامر موافق نیومن و دانش شخصی پولانی آشنا هستند، از راه هایی که مولسکی گاهی اوقات روابط غیرمنتظره ای بین این دو متفکر برقرار می کند، علیرغم گرایش انتقادی پولانی به کاتولیک، قدردانی خواهند کرد. کاتولیک شخصی بسیار خوشایند است. به بازاندیشی امروزی در مورد رابطه بین ایمان و عقل.»—نخستین چیزها «در اینجا مطالب فراوانی وجود دارد که می تواند در مورد مسائل ایمان و عقل، علم و ایمان، ایمان و ماهیت واقعیت که در معاصر مطرح می شود به کار رود. جامعه...." - انجیل و فرهنگ ما

ترجمه ماشینی: اگرچه رئالیسم انتقادی (به سبک ایان جی باربور) بسیار مورد مناقشه است، به طور گسترده ای به عنوان ابزاری برای ارتباط علم و دین شناخته می شود. آندریاس لوش با همدلی با رویکرد هرمنوتیکی حتی سخت‌گیرانه‌تر، برای تغییر رئالیسم انتقادی به به اصطلاح رئالیسم انتقادی سازنده استدلال کرده بود تا به علوم انسانی با نقش سازنده‌اش از موضوع در هر بحثی در مورد چگونگی پر کردن شکاف ظاهری اهمیت لازم را بدهد. بین رشته ها تا کنون رئالیسم سازنده-انتقادی او عمدتاً از نظر الهیاتی توسعه یافته است. این مقاله ارزیابی خواهد کرد که آیا رئالیسم سازنده-انتقادی به عنوان فلسفه علم و دین و مبنایی مناسب برای گفتمان علم و دین مناسب است یا خیر. باربور در گزارش اصلی خود از فلسفه انتقادی واقع‌گرایانه علم، توافق با داده‌ها، انسجام، دامنه و باروری را به‌عنوان معیاری برای علم خوب و همچنین برای دین مورد بحث قرار داد و آن را اصلاح کرد. این مقاله در مورد هر یک از معیارها در مورد اینکه باربور تا چه حد مفهوم مربوطه را، چه در علم و چه در دین، عدالت می‌کند، بحث می‌کند، و می‌پرسد که چگونه می‌توان در نهایت معیارها را برای یک پل شاید پایدارتر بین علم و دین، با تکیه بر این ایده اصلاح کرد. رئالیسم سازنده-انتقادی نظریه انسجام زمینه ای نیلز هنریک گرگرسن نقش مهمی در این زمینه ایفا خواهد کرد. نتیجه‌گیری معنای عمیق‌تری از معیار باروری را نشان می‌دهد، که ثمربخشی اخلاقی را نیز در بر می‌گیرد. از آنجایی که رئالیسم سازنده-انتقادی به طور کامل اهمیت نقش آگاه را در فرآیند شناخت تصدیق می کند، ما را از معرفت شناسی ناب به سمت اخلاق هدایت می کند. مشارکت: (1) بحث علم و دین، با الهام از رئالیسم انتقادی، عمدتاً به عنوان گفتمان الهیاتی درباره تأثیر علم بر دین شناخته می شود. (2) تحلیل معیارهای صدق در نسخه سازنده-انتقادی لوش از رئالیسم، تأکید بر مطابقت در علم و انسجام در علوم انسانی را پیشنهاد می‌کند. و (3) معنای عمیق تر معیار باروری در این موضع فلسفی برجسته شده است، از جمله ثمربخشی اخلاقی.

ترجمه ماشینی: گفته می شود که لیبرالیسم سیاسی بین آنچه که جان رالز دکترین های جامع می نامد، بی طرف است. این آموزه ها معمولاً با ادعاهای اخلاقی و فلسفی آنها تعریف می شوند. با این حال، اینکه لیبرالیسم سیاسی چگونه باید به اختلافات واقعی در جوامع کثرت گرا رسیدگی کند، چندان روشن نیست. این سوال گسترده تری است که این کار قصد دارد به آن بپردازد. در سطحی خاص تر، سؤال هنجاری این است که نهادهای لیبرال چگونه باید با ادعاهای واقعی مطرح شده توسط سنت ها و جوامع مذهبی برخورد کنند. من تکامل در مقابل خلقت گرایی را به عنوان مثال در نظر می گیرم. در حالی که اولی یک نظریه به طور گسترده در محافل علمی پذیرفته شده است، دومی توسط گروه های مذهبی در ایالات متحده و جاهای دیگر حمایت می شود. بنابراین سؤال این است که آیا دولت لیبرال می‌تواند منابع آموزشی خود را برای آموزش داروینیسم و ​​حذف آفرینش‌گرایی به عنوان داستان واقعی منشأ ما به‌طور مشروع به کار گیرد. برای این، خلقت‌گرایان ادعا می‌کنند که (الف) از آنجایی که داروینیسم یک دکترین فلسفی طبیعت‌گرایانه است، آموزش انحصاری آن وعده بی‌طرفی لیبرالی را به ضرر جهان‌بینی‌های غیرطبیعی نقض می‌کند. و (ب) نهادهای لیبرال - از دادگاه‌های دادگستری گرفته تا هیئت‌های آموزشی و مقامات اجرایی - با رد خودسرانه فرضیه‌های فراطبیعی، درک مادی از پروژه علمی را ترویج می‌کنند. بر این اساس، بهترین راه برای ارج نهادن به انصاف متافیزیکی و معرفتی، برخورد متعادل با نظریه تکاملی و دشمنان آن در چارچوب آموزش علمی اجباری است. از این رو، ادعای آفرینش گرایانه (CC) به عنوان یک دلالت منطقی از بی طرفی ادعایی لیبرالیسم سیاسی مطرح می شود. بخش اول این پایان نامه به سه بحثی می پردازد که نظریه پردازان لیبرال برای رد CC بیان کرده اند: (1) تکامل داروینی فقط یک نظریه علمی است، (2) دین نباید به موضوعات واقعیت بپردازد، و (iii) علم نمی تواند فرضیه های ماوراء طبیعی را توسط تعریف. اما این پاسخ ها قانع کننده نیستند. من استدلال می کنم که داروینیسم را می توان به طور مناسب به عنوان یک جهان بینی جزئی ارائه کرد. که اکثر روایات دینی دارای ادعاهای واقعی هستند. و اینکه فرضیه های خداباورانه نباید تحت پوشش یک طبیعت گرایی صرفاً روش شناختی از قلمرو علم کنار گذاشته شوند. با این وجود، این بدان معنا نیست که خلقت گرایی باید در کلاس درس زیست شناسی تدریس شود. بخش دوم پایان نامه با هدف ارائه توجیه عمومی برای آموزش انحصاری تکامل داروینی است. پس از تمایز بین دو مرحله بی‌طرفی لیبرال، من استدلال می‌کنم که دولت مشروع است بین ادعاهای واقعی رقیب از طریق رویه‌های منصفانه قضاوت کند، قضاوتی که نسبت به ماهیت طبیعی یا ماوراء طبیعی فرضیه‌ها بی‌تفاوت است. سپس دو استراتژی توجیهی دنبال می شود. اولی مشکل را با تقلید از شرایط موقعیت اصلی راولزی بازسازی می‌کند و کالاهای آموزشی را ردیابی می‌کند که هر شهروندی زیر پرده جهل ثبت نام می‌کند. این نتیجه می‌گیرد که تعهد به اهداف یک آموزش به طور گسترده لیبرال منجر به این تصور می‌شود که هر شهروند آینده مستحق درجه کافی از سواد علمی است، که شامل درک اساسی‌ترین ایده در علوم زیستی: تکامل است. دومی به پیشنهاد رالز متوسل می شود که عقل عمومی روش ها و نتایج غیرمناقشه ای علم را در بر می گیرد. پس از پرداختن به چندین ایراد احتمالی، به این نتیجه می‌رسم که استدلال علمی یک مورد پارادایماتیک از استدلال عمومی است، بنابراین برای اهداف توجیه عمومی لیبرال مناسب است. علاوه بر این، نظریه ای را ارائه می دهد که در مورد استدلال علمی به عنوان بسط استدلال روزمره و عقل سلیم فکر کنیم، یک فرض مهم که از آن می توانیم دلایل مشترک معرفتی را اثبات کنیم. به عنوان یک نتیجه، این تز استدلال می کند که اختلافات واقعی - مانند آنچه که جوامع کثرت گرا را بر سر روایت های کیهانی تقسیم می کند - باید توسط لیبرال ها در چارچوب پارامترهای توجیه عمومی مورد بررسی قرار گیرد، زیرا این بهترین راه برای نشان دادن احترام به همه شهروندان است. ادعاهای علمی دین ممکن است کنار گذاشته شوند، نه به این دلیل که مذهبی هستند، بلکه به این دلیل که در جهانی که در آن استدلال علمی به عنوان معرفت شناسی عمومی عمل می کند، پشتوانه شواهدی ارائه نمی کنند.

ترجمه ماشینی: ادیان برای بیان مطالب خود از رمزهای معنایی زبانی و غیرزبانی استفاده می کنند: زبان های طبیعی، موسیقی، مجسمه سازی، شعر، آیین ها، اعمال... همچنین، ادیان زمینه معنایی و قواعدی را برای تولید، تأیید و تفسیر عبارات خود فراهم می کنند: به این ترتیب، ادیان را می توان زبان در نظر گرفت. شماره ویژه سوفیا «مذاهب و زبان‌ها: چند صدایی ادیان» روابط چندوجهی ادیان جهانی را با زبان‌هایی که به طور گسترده تفسیر می‌شوند، به عنوان سایر کدهای مذهبی، زبان‌های طبیعی، اشکال هنری، رسانه‌های دیجیتال و حتی علم مورد بررسی قرار می‌دهد. آیا زبان های طبیعی برای انتقال پیام الهی خود را اصلاح می کنند؟ وسایل بیان هنری چگونه با مضامین دینی سازگار است؟ جنبه های تعامل بین ادیان، پیشرفت های تکنولوژیکی و روش های علمی چیست؟ پنج مقاله در این شماره دیدگاه های نوآورانه، قانع کننده و جذابی را در مورد این موضوع پیچیده و جذاب ارائه می دهد.

دیدگاه استقلال دو حوزه علم و دین از یکدیگر بر آن است تا از یک سو به تعارض این دو حوزه معرفتی پایان دهد و از دیگر سو، بر نقش علم در اداره عرصه های غیراختصاصی دین تاکید ورزد.استاد جوادی آملی جداانگاری علم و دین را محصول تصوری ناصواب از علم و دین، و تبیین نسبت واقعی علم و دین را در گرو تعیین جایگاه عقل در درون هندسه معرفت دینی می دانند. در این دیدگاه عقل، همگام با قرآن و سنت، تامین کننده معرفت دینی است و از این رو، معرفت عقلانی و دانش علمی از قلمرو معرفت دینی بیرون نبوده و هرگز در مقابل دین قرار نمی گیرد. در این دیدگاه عقل، در برابر نقل، قرار می گیرد، نه در برابر دین. از این رو، از این منظر، علم یکسره دینی شده و چیزی به نام علم غیردینی وجود نخواهد داشت.این مقاله بر آن است تا ضمن بر شمردن ارکان، مبادی و پیش فرض های این نظریه، به کارکرد آن در تصویر علم دینی و اسلامی کردن علوم بپردازد.

استاد جوادی آملی درباره رابطه عقل و دین دیدگاه بدیعی ارائه کرده است. ایشان با بازخوانی محل نزاع و ارائه تعریفی متفاوت از عقل در این مباحث، دو حوزه نسبتاً منحاز انگاشته عقل و دین و علم و دین را به هم پیوند می‌زند. در نتیجه با بازشناسی نسبت عقل و دین، به پرسش امکان یا عدم امکان تحقق علمی دینی نیز پاسخ داده می‌شود. وی، عقل را در این مباحث به معنای وسیعی که معادل تمامی دریافت‌های متعارف انسانی است به کار برده است. عقل به این معنا هر دریافت بشری را پوشش می‌دهد و از سوی دیگر مراد از دین نیز صرفاً معارف منقول نیست، بلکه اگر مؤدای قول خداوند دینی است، محتوای فعل او به طریق اولی چنین است. این‌گونه است که عقل در کنار نقل معتبر به منبعی از منابع معرفتی دین تبدیل و امکان تعارض آنها از اساس منتفی می‌شود. با تبیین رابطه عقل و دین، چگونگی رابطه علم و دین نیز روشن می شود. اگر علوم تجربی درهندسه معرفت دینی جایگاه خود را درست دریابند و در سایه فلسفه و دین به مطالعه جهان بپردازند به طبیعت به عنوان خلقت نگریسته و پرده از کتاب تکوین الهی بر خواهند داشت و به این اعتبار دینی خواهند بود. دیدگاه استاد جوادی در رابطه با علم دینی، دیدگاهی معتدل و واقع نگر است.