آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

مسئلة مورد بحث در نوشتار حاضر این است که علم و آگاهی آدمی چگونه به امور معدوم و ممتنع و ناموجود در خارج تعلق می‌گیرد؟ باور به یک شیء ناموجود چگونه ممکن است؟ این معضل معرفت‌شناختی برای متفکران اسلامی و فیلسوفان غربی با اهداف و انگیزه‌های مختلف مطرح بوده است و هر کدام با تکیه بر مشرب فلسفی و فکری و زیرساخت تفکر خویش راه حل برون رفت از مشکل را ارائه داده‌اند. فرضیة این نوشتار آن است که با قطع نظر از مبانی فکری و بسترهای اجتماعی و فرهنگی شرقی و غربی و ماده و محتوای بحث، می‌توان نوعی مشابهت در صورت مسئله میان متفکران غربی و اسلامی تشخیص داد. و مهم‌تر این‌که طرح نوشتار برای یافتن صرف مشابهت و اختلاف میان متفکران نیست، بلکه درصدد بررسی و مطالعه راه حل‌های ارائه شده به معضل مورد بحث است. از فیلسوفان شاخص فلسفه اسلامی به آراء ابن‌سینا، خواجه نصیرالدین طوسی و بالاخره صدرالمتألهین اشاره می‌شود و پس از نقل آراء برنتانو، بولتسانو، ماینونگ و هوسرل از فلسفه غرب، میان آن‌ها تطبیق خواهد شد.

ترجمه ماشینی: این کتاب کلاسیک نوشته تئودور دبلیو آدورنو بسیاری از موضوعاتی را که از آن زمان در فلسفه معاصر رایج شده‌اند، پیش‌بینی می‌کند: نقد بنیادگرایی، توهمات ایده‌آلیسم و پایان معرفت‌شناسی. همچنین بسیاری از ایده‌های کلیدی را که آدورنو در مهمترین آثار فلسفی‌اش، از جمله «دیالکتیک منفی» توسعه داده است، نشان می‌دهد. «علیه معرفت‌شناسی» بر اساس دست‌نویسی است که آدورنو در ابتدا در سال‌های 1934-1937 در آکسفورد در اولین سال‌های تبعیدش نوشت. و متعاقبا در فرانکفورت در 1955-1956 دوباره کار شد. متن به عنوان نقدی بر پدیدارشناسی هوسرل نوشته شده است، اما نقد پدیدارشناسی به عنوان فرصتی برای نقد بسیار گسترده تر معرفت شناسی استفاده می شود. آدورنو این را «فرا انتقادی» توصیف کرد که تحلیل پدیدارشناسی هوسرل را به عنوان پیشرفته ترین نمونه از زوال ایده آلیسم بورژوایی با نقدی درونی از تنش ها و تضادهای درونی اندیشه هوسرل در هم می آمیزد. نتیجه متنی قدرتمند است که همچنان یکی از ویرانگرترین نقدهایی است که بر آثار هوسرل نوشته شده است و بسیاری از ایده‌هایی را که در فلسفه معاصر رایج شده‌اند، بشارت می‌دهد.

ترجمه ماشینی : روش پدیدارشناسی ارائه شده توسط ادموند هوسرل در تحقیقات منطقی (1900) به چندین رشته دانشگاهی در قرن گذشته راه یافت. چیزی که به عنوان یک روش فلسفی برای پاسخ به سؤالات متافیزیکی و هستی‌شناختی آغاز شد، به زودی توسط جراردوس ون در لیو در کتاب دین در ذات و تجلی (1938)، که در پی پاسخگویی به سؤالات الهیاتی بود، پذیرفته شد. روش‌های پدیدارشناختی در حوزه‌ی فلسفه ادامه می‌یابد، برای مثال آن‌هایی که تحت تأثیر کتاب «هستی و زمان» مارتین هایدگر (1927) هستند، اما عمدتاً توسط محققان علوم دینی به دلیل خط سیر الهیاتی که ون در لیو و سایرین تعیین کرده است، کنار گذاشته شده‌اند. با این حال، اگر روش پدیدارشناختی دین از رویکردهای فلسفی الگوبرداری کند، ممکن است امروزه ابزاری برای محققان منتقد دین شود. من با بخشی آغاز می کنم که تفاوت های بین پدیدارشناسی فلسفی و پدیدارشناسی دین را برجسته می کند تا عناصر الهیاتی را که در روش پدیدارشناختی دین ظاهر می شوند، شناسایی کنم. با مقایسه آثار مارتین هایدگر و جراردوس ون در لیو، این بخش نشان می دهد که چگونه رویکرد هایدگر نسبت به ون در لیو انتقادی است. انجام این کار نشان می دهد که روش پدیدارشناختی فلسفی چگونه می تواند به مسائل الهیات موجود در روش پدیدارشناختی دین بپردازد. سپس، من روش پدیدارشناختی را همانطور که در پدیدارشناسی فمینیستی و دگرباش نشان می‌دهد ارجاع می‌دهم تا راه‌هایی را که روش پدیدارشناختی ممکن است نسبت به رویکردهای قبلی به «دین» انتقاد کند، بیشتر بررسی کنم.

به دوستان قول داده بودم که یک درسگفتار هوسرل خیلی خوب قرار دهم. درسگفتار هوسرل دکتر رجبی بسیار عالی است، اما دوستان باید دقت داشته باشند، گرچه کلاس کارشناسی است، اما سطح مباحث کمی بالاتر است. لذا بهتر است همراه کلاس کتاب پدیدارشناسی، دان زهاوی و یا درآمدی بر پدیدارشناسی ساکالوفسکی را بخوانند. (پی دی اف کتاب دوم در کانال پاپیروس موجود است.) و همچنین اینکه جلسات انتهایی ایشان به بحث هایدگر هم وارد می شوند،اما هشتاد درصد کلاس هوسرل است.

اغلب، نام هوسرل و هایدگر را آنچنان با هم می‌آورند که گویی آنها متفکرانی هستند با اختلافات جزئی که به موضوعی مشترک پرداخته‌اند و در یک شهر تدریس کرده‌اند و یکی اندیشه‌های دیگری را به‌طور مستمر و بر وفق رأی دیگری ادامه داده است. این توصیف گرچه مطابق با آن چیزی است که هوسرل زمانی دربارۀ هایدگر آرزویش را داشت، با واقعیات تاریخی جور درنمی‌آید. در این پژوهش سعی شده است وجوه افتراق پدیدارشناسی هایدگر و هوسرل با استناد به درس‌گفتارهای اولیة هایدگر توضیح داده شود. به‌طورِ خلاصه، هایدگر چندین ایراد به پدیدارشناسی هوسرل وارد می‌کند: 1) ایراد نخست این است که هوسرل آزمون زیستة عالم محیط را نادیده می‌گیرد؛ 2) ایراد دیگر هایدگر به هوسرل این است که او می‌پندارد می‌تواند خود را از تمامی تعلقات و ارتباطات به فرادهش (سنّت) فکری آزاد کند؛ 3) هایدگر با طرح «هرمنویتیک واقع‌بودگی»، با تلقی هوسرل از پدیدارشناسی درمی‌افتد‌‌ و پدیدارشناسی را علم سرآغازینی مقدم بر نظریه تعریف می‌کند؛ و بالاخره باید به تفاوت برداشت هایدگر از مفهوم حیث التفاتی که او آن را پروا می‌خواند با آنچه هوسرل از آن مراد می‌کند، یعنی درک‌کردن چیزها اشاره کرد.