آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

ترجمه ماشینی : اگرچه ویتگنشتاین اغلب در قبال به اصطلاح مرگ انسان، همانطور که در قرن گذشته گفته شد، مسئول شناخته می‌شود، هیچ توضیح مفصلی از جایگزین او برای روایت سنتی یا دکارتی از انسان تاکنون در دسترس نیست. سوبژکتیویته پس از ویتگنشتاین با رجوع به چندین بخش از آثار بعدی ویتگنشتاین قصد دارد این شکاف را پر کند. با این حال، با بحث در مورد انتقاداتی که بازاندیشی سوبژکتیویته دریافت کرد، به بحث در مورد موضوع دکارتی و نابودی آن کمک می کند، زیرا استدلال شده است که چرخش ضد دکارتی در فلسفه قاره ای منجر به از دست دادن مرکزی برای هر دو شده است. اخلاق و سیاست این کتاب با بررسی بیشتر مفاهیم روایت ویتگنشتاینی از انسان، روشن می‌سازد که دیدگاه غیر دکارتی در مورد این موضوع لزوماً از نظر اخلاقی و سیاسی بی‌تفاوت نیست. علاوه بر این، استدلال می کند که بحث های اخلاقی و سیاسی نباید به طور خودکار در بحث در مورد ماهیت انسان اولویت داشته باشند. >

ترجمه ماشینی : این کار از سه سؤال مکمل و وابسته به هم شروع می‌شود: 1) چگونه باید راهبرد ضد شک ویتگنشتاین را که در «درباره یقین» ارائه شده است، و به ویژه مفهوم گریزان و در عین حال اصلی «لولا» تفسیر کنیم؟ 2) آیا استراتژی ویتگنشتاین، زمانی که به درستی درک و توسعه یابد، می تواند پاسخ رضایت بخشی به شک دکارتی ارائه دهد؟ 3) آیا معرفت شناسی ویتگنشتاینی به نسبیت گرایی معرفتی مجوز می دهد و اگر چنین است تا چه حد؟ در فصل 1، من شک‌گرایی به سبک دکارتی و مفاهیم معرفت‌شناختی آن را همراه با نظریه «جایگزین‌های مرتبط» درتسکه-نوزیک، بر اساس رد اصل بسته شدن دانش که زیربنای چالش شک‌گرایانه است، ارائه می‌کنم. پس از بحث مختصری در مورد نگرانی‌های اصلی مطرح شده علیه این پیشنهاد، من استدلال می‌کنم که این خط قابل دفاع نیست و یک پیشنهاد ضد شک و تردید موفق باید بسته شدن را حفظ کند. پس از نشان دادن کاستی‌های پیشنهاد درتسکه- نوزیک، سپس توجه خود را بر آثار ضد شک معروف G. E. Moore متمرکز کردم، یعنی «دفاع از عقل سلیم» (1925، از این پس DCS) و «اثبات یک جهان خارجی» (1939) ، از این پس PEW). در این مقالات اصلی، مور به طور معروف استدلال کرد که می توان چندین «حقوق آشکار عقل سلیم» مانند «اشیاء خارجی وجود دارد، من بدن دارم» و غیره را دانست و این دانش می تواند پاسخی مستقیم به نگرانی های شکاکانه ارائه دهد. ; پس هدف این استراتژی حفظ بسته شدن و اعتماد ما به ادعاهای دانش روزمره است. پس از ارائه مفصل DCS و PEW، با تکیه بر آثار مفسران برجسته ای مانند مالکوم، کلارک، استرود و رایت، مشکلات واکنش مستقیم مور در برابر شکاکان را مورد بحث قرار خواهم داد. تقریباً، من استدلال می‌کنم که استراتژی مور هم غیرضروری است و هم قانع‌کننده: قانع‌کننده نیست زیرا ادعاهای دانش مور نمی‌تواند استدلال‌های شک‌گرایانه دکارتی را رد کند. غیرضروری است، زیرا آنها فقط در چارچوب «غیر فلسفی» روزمره ما می توانند «کار کنند»، بنابراین زمانی که هیچ فرضیه شکاکانه ای نمی توان به طور معقولی مطرح کرد. حتی اگر تلاش‌های ضد شک مور به اتفاق آرا رضایت‌بخش تلقی شده باشد، به دلایل متعددی آثار او بسیار تأثیرگذار بوده‌اند، تا جایی که می‌توان تعداد کمی از طرح‌های ضد شک معاصر را «مورانه» توصیف کرد. در فصل 2، من مواضع غالب «الهام گرفته از مور» را ارائه و مورد بحث قرار می‌دهم، یعنی خوانش جزمی پرایور از PEW، تفسیر نتا از اثبات، روایت قابل اعتماد گرکو، «اثبات دوم» فارا، «زمینه‌گرایی موری» دروز و سوسا «نئو». مورانیسم. من به نوبه خود این گزارش‌ها را نقد می‌کنم تا نشان دهم که همه این استراتژی‌ها وارث مشکلات اصلی برخورد مور با بدبینی هستند و همچنین پیامدهای ناخوشایندی با توجه به به اصطلاح «مشکل ارزش برای دانش» دارند. پس از نقد گسترده معرفت‌شناسی مور و نئو مورین، در فصل سوم توجه خود را بر روی یقین ویتگنشتاین متمرکز می‌کنم. با توجه به ابهام و ابهام این اثر، در این فصل برخی از جنبه‌های کمتر بحث‌انگیز برخورد ویتگنشتاین با شک‌گرایی را ارائه می‌دهم و بر نقش «لولا» در استراتژی ضد شکاکیت او تأکید می‌کنم. این به من زمینه‌ای می‌دهد تا راهبردهای ضد شک متفاوت «الهام‌گرفته از ویتگنشتاین» را که در فصل 4 در نظر می‌گیرم، یعنی خوانش «درمان‌کننده» کونانت، روایت «حق عقلانی» رایت، «زمینه‌گرایی ویتگنشتاینی» ویلیامز، خوانش «چارچوب» مک گین را ارزیابی کنم. استراتژی "تعهد لولا" پریچارد. من استدلال می‌کنم که این پیشنهادها، هم به‌عنوان تفسیرهای قابل قبول از اندیشه ویتگنشتاین و هم مهم‌تر به‌عنوان راهبردهای ضد شک و تردید قابل اجرا، ناکارآمد هستند. علاوه بر این، من نشان می‌دهم که پیشنهادات مک‌گین و ویلیامز می‌تواند به شکلی از نسبی‌گرایی معرفتی منجر شود، که طبق آن اعمال معرفتی ما نتیجه تعهدات اجتماعی و پیش عقلانی است که به هیچ‌وجه مشمول ارزیابی عقلانی نیستند. نتیجه ای که دلپذیرتر از خود شک و تردید نیست. فصل 5 به ارائه قرائت «غیر معرفتی» مویال-شاروک از OC اختصاص دارد، که برای آن «لولا» مانند «اشیاء خارجی وجود دارد» یا «من بدن دارم» بیانگر یک یقین ماقبل نظری و حیوانی است. او اساساً متفاوت از دانش است. در حالی که من از تفسیر مویال-شاروک و قیاس او بین «لولا» و «قواعد دستور زبان» به عنوان معقول‌ترین تفسیر از اندیشه ویتگنشتاین دفاع می‌کنم، در این فصل از روایت «غیر معرفتی» او نیز انتقاد می‌کنم. تقریباً، من استدلال می‌کنم که به دنبال این استراتژی، ما مجبور خواهیم شد یا اصل بسته شدن را رد کنیم، در نتیجه مشکلات خط Dretske-Nozick را به ارث ببریم، یا در غیر این صورت شک و تردید را تأیید کنیم. علاوه بر این، من برخی از پیامدهای نسبی‌گرایانه روایت مویال-شاروک را نیز در نظر می‌گیرم، که پیشنهاد او را در برابر همان ایراداتی که من علیه چارچوب‌خوانی مک‌گین و زمینه‌گرایی ویتگنشتاینی ویلیامز مطرح کرده‌ام آسیب‌پذیر می‌سازد. در فصل 6، من پیشنهاد ضد شک خود را توسعه می دهم که توسط آنالو اطلاع رسانی می شود

رنه دکارت در آثارش از تأثیری که علم ریاضی بر ذهن وی داشته سخن گفته است. او که در زمره پایه‌گذاران علم جبر و هندسه تحلیلی است، معتقد بود «تنها معرفت ریاضی است که می‌توان بر آن نام معرفت نهاد». با وجود این، پرسش این است که چرا بعضی مفسران، و نیز در اغلب منابع فارسی، روش دکارتْ روش «هندسی» معرفی می‌شود، در‌حالی‌که بیشتر محققان بر روش ریاضیِ دکارت تأکید کرده‌اند؟ او زمینه را برای بیان فیزیکِ ریاضی فراهم کرده است. از نظر دکارت خصوصیاتی مانند نقطه، بُعد و امتداد در هندسه، ذاتیِ مادّه است. به نظر نگارنده، تأکید بر روش هندسی و اصالت هندسه به‌معنای قبول اصالت جوهر مادی و ماده‌گرایی در دکارت است و چنین دیدگاهی با فکر دکارتی مغایرت دارد، چون او افزون بر جوهر مادی، به دو جوهر نفس و خدا نیز قائل بوده است. در فلسفه او، منشأ ریاضیات عقل و عقلانیت است و به دلیل همین نشئت‌گرفتن عقلانی است که برهان‌های ریاضی، یقینی و واضح‌اند. البته در اینجا مقصود از ریاضیات در روش ریاضی، ریاضیات عمومی و متداول نیست، بلکه ریاضیاتی است که از زمان ارسطو به «ریاضیات محض» و «ریاضیات کاربردی» تقسیم شده است. مقاله در صدد یافتن پاسخی به پرسش‌های زیر است: فرق روش هندسی و روش ریاضی در چیست؟ وضوح، تمایز و یقین در کدام‌یک از این دو بیشتر است؟ از نظر دکارت کدام مسائل با روش ریاضی قابل حل‌اند و چه مسائلی با روش هندسی؟

بحران محیط زیست یکی از مهم ترین چالش های دنیای کنونی است. سید حسین نصر بر این باور است که این بحران، ریشه و منشا در ابعاد معنوی، فلسفی، و دینی دارد و برای حل آن تغییر بنیادین در فهم ما از وضعیت طبیعت و انسان لازم است. او همچنین معتقد است این بحران با تمهیدات مهندسی، برنامه ریزی اقتصادی و یا حتی تغییر در مفهوم توسعه حل شدنی نیست. اگر چه می توان با استفاده از فناوری، حجم آلودگی ها را به مقدار زیادی کاهش داد، ولی استفاده از این روش ها به تنهایی قادر به حل این معضل جهانی نیست. او بر این باور است که نیاز اساسی به تغییر معرفت انسان ها در خصوص طبیعت- که پیشینیان ما نیز از آن برخوردار بوده اند- وجود دارد. هدف از ارائه این مقاله، توصیف و ارزیابی دیدگاه های دکتر سید حسین نصر در خصوص بحران محیط زیست و راه حل های آن است.

دکارت در ساختارِ شناختی خود قصد دارد تا بر مبنای ریاضیات، روشی مؤثر از جنس یقین را برای تحقیق و پژوهش ساماندهی نماید. ازنظر او ریاضیات، مجموعه‌ای از حقایق ضروری و فراگیر است که مابین حالات مختلف ذهن، نظم و ارتباط ایجاد می‌کند. طبق معرفت‌شناسی دکارت، انسان تبدیل به محقق و کاشفی شده است که باید به کشف خودش بپردازد. ازنظر دکارت شناختِ یقینی امکانپذیر است. در سبک ‌شناختی ساختارگرایانۀ او، عمل تابع صورت است درحالی‌که سبک شناخت دیویی عملکردگرایی است که در آن صورت تابع عمل و رفتار است. دیویی با بررسی پیامدهای نگاه داروینی به جهان دیدگاه دکارت را نقد نموده و بیان می‌کند که شناخت درگرو تجربۀ انسان است و پرسشی که از امکان شناخت و معرفت آدمی می‌شود اساساً نادرست بوده است. دیویی در رویکرد پراگماتیستی خود با نگاهی دوباره به امر مطلق، نامشروط و یقینی، آن را تنها به‌عنوان ابزاری پذیرفته که در صورت داشتن نتایج موفقیت بار به کار بسته می‌شود. شناخت، سازمان‌دهی ذهنی از حقیقتی ابدی و مطلق نیست، بلکه فناوری، روش و تکنیک است و بایستی ابزاری برای اصلاحات اجتماعی، تنظیم و بهبود رفتار انسان و جامعه باشد.