چکیده :
ترجمه ماشینی :
هدف از پایان نامه حاضر آشتی دادن دو شهود متضاد است.
یکی از جریان اصلی معرفت شناسی فردگرا و دیگری از معرفت شناسی اجتماعی.
به طور خاص، معرفت شناسان جریان اصلی، با درک دانش به عنوان یک پدیده شناختی، بر فرد به عنوان موضوع معرفتی مناسب تمرکز می کنند.
با این حال، آشکارا، کسب دانش بارها به نظر می‌رسد که فرآیندی اجتماعی است و گاهی تا حدی - مانند دانش علمی - که استدلال می‌شود ممکن است دانشی وجود داشته باشد که هیچ فردی به تنهایی از آن برخوردار نباشد.
به منظور معنا بخشیدن به چنین ادعاهای متناقضی، من پایایی گرایی فضیلت در معرفت شناسی جریان اصلی را با دو فرضیه از فلسفه ذهن بیرونی، یعنی فرضیه های شناخت گسترده و توزیع شده ترکیب می کنم.
خواندن پایایی گرایی فضیلت در امتداد خطوطی که توسط فرضیه شناخت گسترده پیشنهاد می شود، امکان درک ضعیف ضد فردگرایانه از دانش را فراهم می کند، که قبلاً بر اساس ملاحظاتی در مورد دانش گواهی پیشنهاد شده است: دانش، بارها، ماهیت دوگانه دارد.
هم اجتماعی و هم فردی است.
با وجود این، به شرط امکان شناخت توزیع شده و عاملیت گروهی، می‌توانیم با ارائه یک نسخه قوی از ضد فردگرایی در معرفت‌شناسی جریان اصلی، از این هم فراتر برویم.
این به این دلیل است که دانش ممکن است همیشه محصول توانایی شناختی هر فردی نباشد و در نتیجه برای هیچ فردی به تنهایی قابل اعتبار نباشد.
دانش، در عوض، ممکن است محصول توانایی شناختی جمعی یک عامل گروه معرفتی باشد و بنابراین، فقط به کل گروه قابل انتساب است.
با این حال، هنوز توانایی - بر اساس فرضیه شناخت توزیع شده - برای تشخیص یک گروه به عنوان یک موضوع شناختی به خودی خود به طرفداران اعتبارگرایی فضیلت اجازه می دهد تا نظریه فردگرایانه دانش خود را به طور مشروع در چنین موارد شدید نیز به کار گیرند.
به عبارت دیگر، معرفت‌شناسان جریان اصلی فردگرا اکنون ابزاری برای درک این ادعا دارند که p توسط s شناخته می‌شود، حتی اگر هیچ فردی به تنهایی آن را نمی‌شناسد.
the aim of the present thesis is to reconcile two opposing intuitions; one originating from mainstream individualistic epistemology and the other one from social epistemology.
in particular, conceiving of knowledge as a cognitive phenomenon, mainstream epistemologists focus on the individual as the proper epistemic subject.
yet, clearly, knowledge-acquisition many times appears to be a social process and, sometimes, to such an extent—as in the case of scientific knowledge—that it has been argued there might be knowledge that is not possessed by any individual alone.
in order to make sense of such contradictory claims, i combine virtue reliabilism in mainstream epistemology with two hypotheses from externalist philosophy of mind, viz., the extended and distributed cognition hypotheses.
reading virtue reliabilism along the lines suggested by the hypothesis of extended cognition allows for a weak anti-individualistic understanding of knowledge, which has already been suggested on the basis of considerations about testimonial knowledge: knowledge, many times, has a dual nature; it is both social and individual.
provided, however, the possibility of distributed cognition and group agency, we can go even further by making a case for a robust version of antiindividualism in mainstream epistemology.
this is because knowledge may not always be the product of any individual’s cognitive ability and, thereby, not creditable to any individual alone.
knowledge, instead, might be the product of an epistemic group agent’s collective cognitive ability and, thus, attributable only to the group as a whole.
still, however, being able—on the basis of the hypothesis of distributed cognition—to recognize a group as a cognitive subject in itself allows for proponents of virtue reliabilism to legitimately apply their individualistic theory of knowledge to such extreme cases as well.
put another way, mainstream individualistic epistemologists now have the means to make sense of the claim that p is known by s, even though it is not known by any individual alone.