آیا می‌توان دربارة نفس استعلایی حکم اخلاقی صادر کرد؟ معضل اخلاق در رسالة منطقی-‌فلسفی | کتابخانه مجازی الفبا

آیا می‌توان دربارة نفس استعلایی حکم اخلاقی صادر کرد؟ معضل اخلاق در رسالة منطقی-‌فلسفی | کتابخانه مجازی الفبا

فارسی  |   العربیه  |   English  

در تلگرام به ما بپیوندید

کتابخانه مجازی الفبا
کتابخانه مجازی الفبا
پایگاه جامع و تخصصی کلام و عقاید و اندیشه دینی
جستجو بر اساس ... همه موارد عنوان موضوع پدید آور جستجو در متن
: جستجو در الفبا در گوگل
...جستجوی هوشمند
آیا می‌توان دربارة نفس استعلایی حکم اخلاقی صادر کرد؟ معضل اخلاق در رسالة منطقی-‌فلسفی
کتابخانه مجازی الفبا
کتابخانه مجازی الفبا
فارسی
کتاب الکترونیکی
میانگین امتیازات:
امتیاز شما :
تعداد امتیازات :
0
آیا می‌توان دربارة نفس استعلایی حکم اخلاقی صادر کرد؟ معضل اخلاق در رسالة منطقی-‌فلسفی
ویرایش اثر
عنوان دیگر :
Could one Make a Moral Judgment about the Transcendental Self? The Puzzle of Ethics in the Tractatus
چکیده :
in the notebooks and final pages of the tractatus wittgenstein identifies “good” with “happy”, and the latter with “being in harmony with the world”. he makes a distinction between two notions of self: empirical and transcendental. while the former stands in causal connection with the world, the latter is causally independent of the world. the subject matter of ethics, wittgenstein claims, is not actions of the self, but its attitudes (of approval or disapproval) towards the world. moreover, he argues that it is merely the attitude of the transcendental self and its state of “willing” that can be judged from an ethical point of view. in this paper, i will argue that this account of ethics faces a formidable difficulty: to be a legitimate subject matter of ethics, the self ought to be transcendental and at the same time have some attitude (acceptance or disapproval) towards the world. i argue that the transcendental subject cannot meet both requirements. finally, i use backström (2018) and mcguinness (2002), as examples, to explain how this difficulty has led to misreadings of wittgenstein’s account of ethics in the tractatus. ویتگنشتاین در صفحات پایانی رسالة منطقی-فلسفی به موضوع اخلاق می‌پردازد. وی در رساله و دفترچه ‌یادداشت‌ها می‌کوشد با فروکاهش مفهوم خوبی به مفهوم خوش‌کامی و سپس با تعریف خوش‌کامی به هماهنگی با جهان و پذیرش آن در کلیتش تصویری از «موضوع» اخلاق به دست دهد. در رساله، ویتگنشتاین نفس در معنای تجربی‌اش را از نفس در معنای مابعدالطبیعی‌اش جدا می‌کند؛ از این دو تنها نفس تجربی با جهان در رابطة علّی است. پس از این گام وی نفس تجربی مورد پژوهش روانشناسی و کنش‌هایش را از بحث اخلاق کنار می‌گذارد. به نظر ویتگنشتاین ارادة نفس مابعدالطبیعی و رویکردش به جهان (پذیرفتن یا رد جهان) یگانه موضوع موجه برای حکم اخلاقی است. استدلال خواهم کرد که چنین راهبردی به معضل بزرگی دچار است: ذهن تنها زمانی می‌تواند رویکرد پذیرش/ ناپذیرفتن را به جهان اتخاذ کند و از این راه موضوع حکم اخلاقی واقع شود که در ارتباطی علّی با جهان باشد. حال مشکل در آن است که ذهن مابعدالطبیعی‌ای که یکسر مستقل از جهان است نمی‌تواند آن را بپذیرد یا رد کند. در پایان با اشاره به آرای مگینیس (2002) و بکستروم (2018) نشان خواهم داد که چگونه این معضل مفسران رساله را نیز سردرگم کرده است.
منابع دیجیتالی مرتبط :
نسخه PDF مراجع
نویسنده :
رضا مثمر
زبان :
فارسی
منبع اصلی :
https://wph.atu.ac.ir/article_10119_22dbbaa30be242958b7efc8f286ac9e9.pdf
جنس منبع:
متن
پایگاه :
پایگاه مجلات 5 (حكمت و فلسفه - سال 1398- دوره 15- شماره 60- از صفحه 185 تا 215)
یادداشت :
کلیدواژه‌ها
رسالۀ منطقی- فلسفی اخلاق نفس مابعدالطبیعی بکستروم مگینیس
نوع منبع :
مقاله
مخاطب :
بزرگسال , تخصصی
مشخصات کامل اثر
منابع مرتبط :
ثبت نظر
ارسال