چکیده :
this article is a study of the brethren of purity’s thirty-seventh epistle, the essence of love.
it is quite understandable that the subject of divine love in islam and its symbols in the earthly realm has fascinated scholars.
muslim literatures are a rich mine for such inquiries.
however, the result has been that, comparatively, scholarship has neglected the topic of love between human beings in islamic thought.
therefore, this study focuses on how the epistles of the brethren of purity (rasāʾil ikhwān al-ṣafāʾ) treat this subject.
it also explores the approach to this matter in treatises on love written by the leading representatives of the peripatetic (mashshāʾī), illuminationist (ishrāqī) and transcendental (mutaʿāliya) schools of islamic philosophy, ibn sīnā (d.
428/1037), suhrawardī (d.
587/1191) and ṣadr al-dīn shīrāzī (known as mullā ṣadrā, d.
1050/1640), respectively.
specifically, the inquiry compares the brethren’s thirty-seventh treatise, the essence of love (fī māhiyyat al-ʿishq), with ibn sīnā’s epistle on love (risāla fī’l-ʿishq), suhrawardī’s epistle on the reality of love, also known as the solace of lovers (risālat ḥaqīqat al-ʿishq or muʾnis al-ʿushshāq) and sections from the seventh volume of mullāṣadrā’s transcendent philosophy: the four journeys of the intellect (al-ḥikma al-mutaʿāliya fī’l-asfār al-arbaʿa al-ʿaqliyya).
a fundamental distinction of the brethren’s approach is their positive impression of love between human beings, including its romantic and conjugal components.
such love is not entirely under human control; the celestial spheres also exercise their influence.
the brethren contend that society and civilization prosper because of love.
unlike several others, they are intent on reconciling divine or “real” love with love between individuals.
while the brethren praise the benefits of romantic love and conjugal relations, ibn sīnā judges them harmful, and suhrawardī a distraction.
mullā ṣadrā, though, takes an intermediate position, influenced by both the brethren and ibn sīnā.
این مقاله مطالعه ای است با مداقّه بر سی‌وهفتمین رسالۀ اخوان الصفا (در ماهیت عشق) و این اثر را با رسائل فیلسوفان مسلمان، ابن‌سینا، سهروردی و ملاصدرا، نمایندگان پیشگام و شاخص مکاتب مشاء، اشراق و حکمت متعالیه به‌ترتیب در باب عشق مقایسه می‌کند.
ممیزۀ اساسی رویکرد اخوان، باور و برداشت مثبت آنها از عشق میان انسان‌ها، ازجمله مؤلفه‌های عاشقانه و زناشویی آن است.
چنین عشقی کاملاً تحت اختیار و انقیاد انسان نیست؛ کرات سماوی نیز تأثیر خویش را اعمال می کنند.
اخوان الصفا مدعی اند جامعه و تمدن به سبب عشق رونق می-گیرد و کام می یابد و بر خلاف بسیاری دیگر بر آن‌اند که عشق الهی یا حقیقی را با عشق میان ابنای بشر سازگاری دهند.
باآنکه اخوان فواید عشق انسانی و روابط زناشویی را ارج می نهند، ابن‌سینا آنها را زیان‌بار می‌داند و سهروردی موجب پریشانی خاطر.
ملاصدرا با تأثیر از اخوان الصفا و نیز شیخ الرئیس، موضعی میانه دارد.
نویسنده :
صدیقه کاردان ، شفیق نزارعلی ویرانی ، جواد فخار طوسی
منبع اصلی :
https://jer.znu.ac.ir/article_713136_c0a579c742058b3458d34cb6ab71de3a.pdf?lang=fa
پایگاه :
پایگاه مجلات 5
(تأملات اخلاقی- سال 1403- دوره 5- شماره 4- از صفحه 41 تا 71)
یادداشت :
اخوان الصفا عشق تمایلات جنسی ابن‌سینا سهروردی ملاصدرا فلسفۀ اسلامی
Ikhwān al-ṣafāʾ love sexuality Ibn Sīnā Suhrawardī Mullā Ṣadrā Islamic Philosophy
نوع منبع :
مقاله
,
مطالعه تطبیقی