جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه تحقیقی سازنده الهیاتی در زمینه نامگذاری تجربه خداوند است که در بستر مواجهه با دیگری انسان پدید می آید. دهه‌های اخیر شاهد موجی از الاهیات متمرکز بر ساختار «رابطه» و مضامین نزدیک به هم مانند متقابل و اتحاد بین الاذهانی بوده است. در عين حال، انديشه ديني آن گونه كه از فلسفه قاره اي آگاهي دارد، بيش از پيش به سمت زبان پوچ، محال، قطعه و غياب گرايش يافته است. این پروژه منابع منحصر به فرد (و از بسیاری جهات دست نخورده) زبان شاعرانه را برای آشکار ساختن آپوریای همسویی و بیگانگی همزمان در تجربه درون ذهنی و درون ذهنی و همچنین اهمیت الهیاتی آن آپوریا ارائه می دهد. یک روش مطالعه موردی سازنده استفاده می‌شود که اروس را در شعر عاشقانه جان دان (فصل دوم)، شفقت در نامه‌ها، مقالات و دفترهای سیمون ویل (فصل سوم) و تأمل در کتاب X اعترافات آگوستین (فصل چهارم) را تحلیل می‌کند. در سرتاسر، به آمیختگی فرم و محتوا در گفتار شاعرانه توجه زیادی می شود و هرمنوتیکی چند بعدی و مشارکتی را پدید می آورد. در فصل پنجم، الهیات شجاعت پل تیلیش به طور انتقادی مورد بررسی قرار می گیرد تا از این استدلال نهایی حمایت کند که این سه نویسنده تجربه رابطه گرایی وحیانی را با شهادت، به طور مادی و رسمی، به قدرت شجاعت هماهنگ کردن نام می برند. شجاعت به خطر انداختن تبعیت از آپریا رابطه خود-دیگری علی رغم ابهام و اضطراب، بحران و اضطرار، ذاتی این ماندگاری.

تعادل، یکی از ایده‌های محوری در تاریخ فکری سیمون وی است که با بررسی آن می‌توان رخنۀ نگرش خاص او را در تمام ابعاد زندگی‌ به نظاره نشست. سیمون وی، در خلال شرح خویش از مفهوم تعادل تلاش دارد با حفظ ارزش‌های انسانی میان انسان و نیروهایِ حاکم در طبیعت و همچنین، میان انسان و نیروهایِ حاکم در جامعه هماهنگی ایجاد کند. او با کمک‌گرفتن از معنای کار، تعادل را برای رسیدن به عدالت در بستر جامعه بررسی می‌کند. وی از رهگذرِ ایدۀ تعادل مفاهیمی چون قدرت، حیثیت و جامعۀ سرکوب‌شده را تحلیل می‌کند و انقلاب را برای نجات جامعۀ سرکوب‌شده ناکارآمد می‌داند. سیمون وی نشان می‌دهد که آدمی چگونه می‌تواند با تغییر در نگرش به زندگی و عنصر رضایت، خود را از «سلطه» رهایی بخشد و ازطریق پیوند با امر غیرشخصی میان انسان و تمام نیروهای حاکم، اعم از اجتماعی و طبیعی، و میان خودش و آنها تعادل ایجاد کند. بدین‌نحو، تعادلی که وی مطرح می‌کند، نه‌تنها به هیچ‌گونه حزب و یا سیاستی وابسته نیست، حتی از متکی‌بودن به علم که دستاورد بشری جهت سهولت در زندگی است، به دور است. هدف از نگارش این مقاله آشنایی مختصر با فلسفۀ سیاسی سیمون وی با محوریت آموزۀ «تعادل» است که تاکنون به آن توجه نشده است.

ترجمه ماشینی : من سعی کرده‌ام موضوع تکرارشونده‌ای را در اندیشه سیمون ویل دنبال کنم: سعی نکرده‌ام که کلیت الهیات او را ارزیابی کنم. او به عنوان یک فیلسوف آموزش دیده است، اما کار او از مرزهای مرسوم بین رشته ها فراتر می رود. او به طور گسترده در تاریخ، آموزش، سیاست و دین تطبیقی ​​و همچنین فلسفه خوانده و می‌نوشت، و در ایمان شخصی و در نتیجه الهیات خود به طور گسترده‌ای از این پیشینه فرهنگی و فکری مهیب استفاده کرد. در نتیجه نوشته‌های الهیاتی او پیچیده است، اما در عین حال بسیار اثری است که من توانسته‌ام موضوع تقلب شخصیت را در آنها دنبال کنم. سیمون ویل عمیقاً نسبت به طبیعت انسان بدبین است و از نیروی گرانشی آن صحبت می کند که فقط فیض الهی می تواند آن را معکوس کند. او این فرآیند را به‌عنوان تسخیر روح توسط مسیح به قیمت شخصیت فرد تصور می‌کند که به خودی خود هرگز نمی‌تواند کلید دستیابی به فضیلت را ارائه دهد. او معتقد است که فضیلت بسیار نزدیک به اطاعت است که ما از طریق توجه به آن می رسیم. من سعی کرده‌ام شباهت شدیدی را که بین این موضع و برخی از جنبه‌های فلسفه اخلاقی آیریس مرداک وجود دارد، کشف کنم که نسبت به طبیعت انسان نیز بدبین است. او نیز به یک خیر مطلق اعتقاد دارد که ما فقط با شکستن سد خود می توانیم آن را بشناسیم. من از دوروتی امت، الیزابت آنسکومب و مری میدگلی به عنوان مفسران وضعیت فلسفه اخلاق بریتانیا که توسط آیریس مرداک مورد تأسف است، استفاده کرده‌ام، و مری میگلی تصویری از شخصیت به من ارائه کرده است که به نظر من واقعی‌تر از تصویر سیمون ویل و آیریس است. مرداک زیرا فضیلت را به عنوان یک کیفیت واقعی و نه یک ایده آل صرف می پذیرد.

پرسش از معناداری و چرایی وجود رنج و چگونگی مواجهه با آن، به مثابۀ یکی از دغدغه‌های جدی در حوزه الهیات عملی، سیمون وی، فیلسوف، الهی‌دان، عارف و مبارز فرانسوی را بر آن داشته تا در این باب نظریۀ ویژه‌ای پیش نهد که بر اساس آن آفرینش نوعی وانهادگی و انصراف خداوند از طبیعت است. خدا همۀ هستی ما را، غیر از حقیقت ازلی روحمان، در دستان ضرورتِ بی‌رحم ماده و خشونت شیطان وانهاده است. از این رو، آفرینش در نگاه «وی» نه خوب است و نه بد، بلکه «ضروری» است. بنابراین، اولین گام برای درک و کنار آمدن با چرایی رنجی که در این جهان دچار آنیم، فهم بی‌معنایی این چرایی است. این جهان بر مدار ضرورت می‌چرخد و ضرورت به ارادۀ خداوند «سازوکاری کور و کَر» است و خداوند در این میان، با ارادۀ خود، بی‌طرف باقی می‌ماند. اما از سویی دیگر، به این ضرورت می‌توان عشق ورزید و بهترین انتخاب در مواجهه با امری که ما هیچ اختیاری در قبال پذیرش یا عدم‌پذیرش آن نداریم، همین است. سیمون وی بر آن بود که آدمی اگر به بی‌طرفی خداوند و حضور قاهرانۀ ضرورت در این عالم تسلیم شود، زیبایی جهان اندک‌اندک برای او رخ می‌نماید. «وی» عقیده داشت که میان «رنج» و «محنت» تفاوتی مهم وجود دارد. در این میان، رنج عمدتاً ناظر به امور جسمانی است و محنت، به رغم آنکه از رنج انفکاک‌ناپذیر است، در ژرفای روح رسوخ می‌کند. از این منظر، محنت نوعی ریشه‌کن شدن زندگی و معادل کمابیش تخفیف‌یافتۀ مرگ و فروبستگی تمام‌عیار ساحت امید است که به جای رهایی از آن باید خود را در آن به اضمحلال کشانید.

ترجمه ماشینی: فیلسوف فرانسوی سیمون ویل (1909-1943)، معاصر سیمون دوبوار و ژان پل سارتر، از هر نظر متفکری برای عصر ما باقی مانده است. او به چند معنا فردی بیگانه بود که از مقوله های مذهبی معمول سرپیچی می کرد: در عین حال ملحد و مذهبی. عارف و واقع گرا; شکاک و مؤمن بنابراین او از حساسیت های پیچیده عصر عقل گرا صحبت می کند. با این حال، علیرغم ارتباط مداوم او، و توجهی که از فلسفه، مطالعات فرهنگی، مطالعات فمینیستی، معنویت و فراتر از آن به خود جلب می‌کند، باز هم درک بازتاب‌های ویل دشوار است، زیرا آنها به شکلی اغلب غیرقابل درک و تکه تکه بیان می‌شوند. لیسا مک کالو راهنمای قابل اعتمادی برای مفاهیم کلیدی فلسفه دینی ویل ارائه می دهد: خیر و شر، خلاء، جاذبه، فیض، زیبایی، رنج و انتظار برای خدا. پارادوکس‌های وجودی ویل در پرداختن به نگرانی‌های کاملاً معاصری مانند افسردگی، تنهایی و انزوا، و در نوشتن ترسناک از «هیچ» اختیاری خدا، همچنان به چالش می‌کشند و برانگیخته می‌شوند. این اولین کتاب مقدماتی است که انسجام اساسی ایده های مرموز اما قابل توجه او در مورد دین را نشان می دهد.

سیمون وی بیش از هر فیلسوف و عارفی به توجه التفات داشته است. تفکرات او درباره توجه صرفاً یک مسئله شناختی، علمی یا روان‌شناختی نیست، بلکه تأثیرات مستقیم و دامنه‌داری در آموزش، الهیات و حتی سیاست دارد. او توجه را به عنوان یک روش زندگی چه در سطح فردی و چه در سطح سیاسی-اجتماعی معرفی می‌کند. به باور سیمون وی، هرچند انسان چیزی را با توجه کردن خلق یا ایجاد نمی‌کند، اما موجب حیات بخشیدن به چیزی می‌شود که مورد توجه واقع شده است، و البته آن توجهی به امور پیرامون حیات می‌بخشد که «ناب» باشد. توجه ناب عاری از هر گونه دلبستگی است و انسان از طریق آن خود را از امور تخیلی و توهمی می‌رهاند و به حقیقت نائل می‌گردد. به همین خاطر آنچه آدمی را به توجه ناب رهنمون می‌سازد تمنای بدون مقصود است. از سوی دیگر سیمون وی از تعلیق اندیشه به عنوان وضعیتی از توجه ناب نام می‌برد که همان تاب آوردن خلأ و در انتظار نشستن است. در نظر سیمون وی، توجه ناب می‌تواند به مثابۀ عشق در نظر آید، زیرا همان طور که توجه رضایت دادن به چیزی غیر از خود است، عشق نیز نیازمند شناسایی واقعیت با روی‌گردانی از خود است. سیمون وی اخلاق مبتنی بر توجه را مطرح می‌کند و با معطوف کردن توجه به سمت پروردگار، نه تنها اخلاق فردی، بلکه معرفت‌شناسی و فلسفه سیاسی-اجتماعی‌اش را بنا می‌کند و توجه را، در کنار لطف الهی، همچون پادزهری برای نجات انسان ضروری می‌داند.

خلق معکوس یکی از ایده­های محوری در عرفان سیمون وی است که نخستین بار از سوی او در گفتمان الهیاتی و عرفانی مسیحیت مطرح گردید. فهم ایدۀ خلق ‌معکوس در گروی فهم مدل آفرینش از منظر سیمون وی است. به باور سیمون وی، خدا از روی عشق برای آنکه جهانِ خلقت تحقق یابد از خداییِ خود کناره‌گیری می‌کند. در آفرینش، همان­طور که خدا خودش را از الوهیتش تهی می‌کند تا آدمی و جهان خلقت وجود داشته باشند، در خلق ‌معکوس نیز انسان باید با تقلید از خدا خودش را از آنچه که به او داده شده است تهی کند تا بتواند آن­گونه که خدا می‌خواهد در آفرینش مشارکت کند. خلق‌معکوس صرفاً به معنای تقلید از انقطاع خدا از الوهیتش نیست؛ بلکه یک کنش منفعلانه است که در این عمل، پس از ترک دلبستگی‌ها و خیال‌اندیشی‌ها باید تنها چشم به‌راه بود. سیمون وی از رهگذر عمل خلق معکوس، چگونگیِ نفی خود پرستی و دوری جستن از خود محوری را تبیین می‌کند.