جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : چهل سال پس از ساخت، این تفسیر مجدد از پدیدارشناسی روح هگل که مدت ها در انتظار آن بودیم، سهم برجسته ای از یکی از شناخته شده ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان جهان به فلسفه است. در این اثر مورد انتظار، رابرت براندوم بازگویی کاملاً جدیدی از ماجراجویی خردگرایانه رمانتیک ایده‌ها را ارائه می‌دهد که کلاسیک هگل به نام پدیدارشناسی روح است. براندوم با پیوند سنت‌های تحلیلی، قاره‌ای و تاریخی نشان می‌دهد که چگونه شیوه‌های تفکر غالب در فلسفه معاصر توسط هگل به چالش کشیده می‌شود. روح اعتماد درباره تغییر تاریخی عظیم در زندگی نوع بشر است که ظهور مدرنیته را تشکیل می دهد. کانت در نقدهای خود از تمایز بین اینکه اشیاء فی نفسه هستند و چگونه برای ما ظاهر می شوند صحبت می کند. هگل تمایز کانت را آشکار ساختن آنچه که جهان باستان و مدرن را از هم جدا می کند، می داند. در دنیای باستان، وضعیت‌های هنجاری - قضاوت در مورد آنچه باید باشد - برای بیان حقایق عینی اتخاذ می‌شد. در دنیای مدرن، این قضاوت ها بر اساس نگرش ها - مواضع ذهنی تعیین می شوند. هگل از دیدگاهی حمایت می‌کند که هر دوی این رویکردها را ترکیب می‌کند، که براندوم آن را «ایده‌آلیسم عینی» می‌نامد: واقعیتی عینی وجود دارد، اما ما نمی‌توانیم آن را بدون درک نحوه اندیشیدن درباره آن معنا کنیم. بر اساس رویکرد هگل، ما تنها زمانی عامل می شویم که توسط سایر کارگزاران چنین شود. این بدان معناست که وضعیت‌های هنجاری مانند تعهد، مسئولیت و اختیار توسط شیوه‌های اجتماعی به رسمیت شناختن متقابل ایجاد می‌شوند. براندوم استدلال می کند که وقتی نگرش های شناختی خودآگاه ما شکل رادیکال بزرگواری و اعتمادی را که هگل توصیف می کند به خود بگیرد، می توانیم بر مدرنیته آشفته غلبه کنیم و وارد عصر جدیدی از روح شویم.

ترجمه ماشینی : این جلد شامل مکاتباتی است که در طی سالهای 1954 تا 1978 بین فیلسوف مارکسیست-اومانیست و فمینیست رایا دونایفسکایا (1910-1987) و فیلسوف مارکسیست هگلی و نظریه پرداز اجتماعی هربرت مارکوزه (1898-1979) و روانشناس (فروم و منتقد اجتماعی E190) می باشد. -80). این مبادلات نگرانی‌های عمیقاً مارکسیستی و اومانیستی این نظریه‌پردازان را نشان می‌دهد و همچنین تفاوت‌های مهم آنها را در مورد موضوعات کلیدی در فلسفه، سیاست و روان‌شناسی در دهه‌های پرتلاطم دهه‌های 1950، 1960 و 1970 برجسته می‌کند. بخش اول. مکاتبات دونایفسکایا-مارکوزه، 1954-1978: نامه های اولیه: بحث در مورد دیالکتیک مارکسیستی و ایده مطلق هگل. مارکسیسم و آزادی دونایفسکایا و فراتر از آن. در مورد فناوری و کار در آستانه مرد تک بعدی مارکوزه. مکاتبات بعدی: در طول دوره چپ جدید پایان یافت -- قسمت دوم. مکاتبات دونایفسکایا-فرم، 1959-1978: نامه های اولیه: در مورد مفهوم انسان فروم مارکس و سمپوزیوم اومانیسم سوسیالیستی او. گفتگو درباره مارکوزه، درباره اگزیستانسیالیسم و اومانیسم سوسیالیستی در اروپای شرقی. درباره هگل، مارکسیسم و مکتب فرانکفورت در دوره فلسفه و انقلاب دونایفسکایا. نامه های پایانی: در مورد نظریه انتقادی و روزا لوکزامبورگ، جنسیت و انقلاب.

ترجمه ماشینی : این کتاب در سال 1968 نوشته شد و در سال 1969 در دانشکده فلسفه دانشگاه فریبورگ (سوئیس) به عنوان پایان نامه دکترا دفاع شد. اصل نفی مضاعف و اصل وسط منتفی، معانیی که فهم آنها مشکل است. خواننده بیهوده به دنبال موقعیت فلسفی نویسنده خواهد بود. بنابراین، چند کلمه در مورد مقاصدی که مؤلف را به مطالعه و تبیین اندیشه هگل برانگیخت، بی‌جا نیست. در اوایل دهه شصت، زمانی که خود را با تاریخ فلسفه مارکسیستی مشغول می کردم، دریافتم که نمایندگان سنت منطقی- پوزیتیویستی در به کارگیری اصل مرزبندی تنها نیستند. آنهایی که از سنت مارکسیستی دیالکتیکی بودند نیز از چنین اصلی ("جنبش خود") به عنوان پایه یک فلسفه علمی و به عنوان وسیله ای برای تعیین حدود ایده های غیر علمی استفاده می کردند. هدف من درک روشنی از این اصل بود تا بتوانم قضاوت کنم که آیا و تا چه اندازه با مبانی روش تحلیلی مطابقت دارد یا خیر. در این تلاش من با دو مشکل مواجه شدم: (1) آنچه را که باید با «روش تحلیلی» فهمید، نمی‌توان به طور واضح مشخص کرد.

ترجمه ماشینی : Nathan Rotenstreich، 1914-1993، استاد فلسفه در دانشگاه عبری اورشلیم بود. او رئیس این دانشگاه و معاون آکادمی علوم و علوم انسانی اسرائیل بود. برخی از مقالات معروف او عبارتند از: بین گذشته و حال، روح و انسان، سنت و واقعیت، و فلسفه یهود در دوران مدرن. به همراه س.ح. برگمان سه نقد کانت را به عبری ترجمه کرد.

ترجمه ماشینی : فلسفه ورزی چگونه آغاز می شود؟ آگاهی طبیعی و ماقبل فلسفی چگونه مشخص می شود و چه رابطه ای با آگاهی فلسفی دارد؟ این پرسش‌ها در این اثر با توجه به دو فیلسوفی که به طور فشرده به مسئله مقدمه‌ای بر فلسفه و پارادوکس‌های آغازین پرداخته‌اند، بررسی می‌شود: گئورگ ویلهلم فردریش هگل و ادموند هوسرل. در حالی که هوسرل تأکید می کند که گذار به فلسفه مستمر نیست، بلکه به اصطلاح مستلزم یک جهش است، هگل در پدیدارشناسی روح تأکید می کند که گذار باید ویژگی یک مسیر یا یک توسعه را داشته باشد. علیرغم این تفاوت در تأکید، ویژگی ناپیوسته و همچنین رشدی انتقال را می توان در هر دو فلسفه یافت. هوسرل در فلسفه متاخر خود با طرح مقدمه ای تاریخی بر پدیدارشناسی به موضع هگل نزدیک می شود. اگرچه هر دو فیلسوف تاریخ را یک فرآیند غایت‌شناختی می‌دانند، تفاوت‌های اساسی وجود دارد: برای هگل، تاریخ می‌تواند کامل شود، برای هوسرل بی‌نهایت باز است. این تفاوت ها با برداشت های متفاوت از روش پدیدارشناسی و نقش فیلسوفان همراه است.