جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مفهوم صورت زندگی بنیادی‌ترین مفهوم در منظومه مفاهیم ویتگنشتاین متأخر است، بااین‌حال ویتگنشتاین خود چنانکه اقتضاء رویکرد اوست تعریف روشنی از آن به دست نداده و چه‌بسا عمداً آن را به‌صورت پر ابهام به‌کاربرده است. این جُستار، ضمن اشاره اختصاری به برخی از تفسیرهای موجود در این باب، تلاش نموده است صورت زندگی را در پیوند با دیگر مفاهیم فلسفه متأخر ویتگنشتاین بررسی نموده و به مشخصه‌های بپردازد که به این مفهوم نقش محوری در اندیشه ویتگنشتاین می‌بخشد. با گذر از نظریه‌های تبیینی در باب پدیدارهای زبانی و بذل‌توجه به کاربرد عملی زبان، صورت زندگی همچون امر داده‌شده و خود بدیهی و حقیقت نهایی توضیح‌ناپذیر ظاهر می‌شود که بنیاد رویه‌های کاربرد زبان، بنیان توافق و مرجع نهایی صدق و کذب است. امری که هیچ‌چیز خارج از آن وجود ندارد و منبع همه آشکارگی‌ها است.

ترجمه ماشینی : این پروژه تلاشی است برای درک ماهیت باور دینی از دریچه دیدگاه فلسفی لودویگ ویتگنشتاین. فصل اول رویکرد ویتگنشتاین به زبان و معنا را تشریح می‌کند و تنشی را که بسیاری از فیلسوفان تحلیلی دین معاصر در رویکردهای ویتگنشتاینی به باور دینی می‌یابند، بررسی می‌کند. فصل دوم به نگرانی‌هایی می‌پردازد که ویتگنشتاین با درک فرگه از منطق و محدودیت‌های اندیشه داشت و آن را با انتقاد فیلسوفان ویتگنشتاینی در مورد امکان ایجاد هرگونه معنایی از باور دینی مرتبط می‌کند. فصل سوم نگرانی‌های دو فصل قبل را گرد هم می‌آورد و سعی می‌کند آنها را با هم هماهنگ کند. یک طرح کلی از باور دینی ارائه شده و سپس با کار انجام شده توسط آیریس مورداک در گفتگو قرار می گیرد.

ترجمه ماشینی : مد شده است که ویتگنشتاین را نوعی ایده آلیست توصیف کنیم. مفسران با تشویق از تأثیر کانتی که در Tractatus Logico Philosophicus اولیه او مشهود است، در مورد تعهد ضمنی به ایده آلیسم در اندیشه بالغ او گمانه زنی کرده اند. متأسفانه، این بحث به دلیل (الف) عدم درک توافق شده از معنای «ایده‌الیست» بودن یک فلسفه، و (ب) فقدان شواهد پشتیبان در سطح تفسیر دقیق متون ویتگنشتاین مخدوش شده است. در این پایان نامه تلاش شده است تا به این مشکلات پرداخته شود و بحث حل شود. در بخش اول، من تصمیم گرفتم مفهوم دکترین ایده آلیستی را به طور کلی روشن کنم و شکلی از ایده آلیسم را تعریف کنم که برای مقایسه با کار ویتگنشتاین مناسب تر است. این شامل بررسی مختصری از اهمیت تاریخی ایده‌آلیسم، توصیف تأثیر ایده‌آلیسم متعالی بر ویتگنشتاین اولیه، و بحث در مورد نوع ایده‌آلیسمی است که امروزه هنوز به عنوان رویکردی به متافیزیک رایج است. بخش دوم شرح نسبتاً مفصلی از جنبه های خاصی از اندیشه ویتگنشتاین ارائه می دهد. این توضیح در وهله اول برای برانگیختن این ادعا به کار می رود که ویتگنشتاین یک ایده آلیست است، اما در نهایت برای این استدلال که او در واقع چنین آموزه متافیزیکی را نداشته است. در عوض، من از تفسیری از اندیشه ویتگنشتاین دفاع می‌کنم که مدعی است او همواره به اصول ضدنظری خود پایبند بوده و بنابراین از هر یک از تعهدات متافیزیکی مثبتی که یک دکترین ایده‌آلیستی مستلزم آن است، اجتناب می‌کند. ویتگنشتاین متاخر با توجه به گفتمان متافیزیکی به عنوان یک «آرام‌گرا» توصیف می‌شود. در بخش سوم، روش شناسی ساکت گرا را با این استدلال نشان می دهم که این تنها رویکردی است که می تواند شهود ما را در مورد مسائل خاص در فلسفه ذهنیت حل کند.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که فرگوس کر لودویگ ویتگنشتاین را از دریچه استنلی کاول می خواند و این تأثیر بر الهیات کر تأثیر می گذارد. فصل دوم شرح کاول از «حقیقت شک‌گرایی» را تشریح می‌کند. از نظر کاول، زبان ما بر معیارهای ضروری تکیه نمی کند (از این نظر، شک درست است)، بلکه با هماهنگی ما با یکدیگر، از طریق «اشکال زندگی» مشترکمان امکان پذیر می شود. شناخت حقیقت شک و تردید نسبت به قطعیت دانش و زبان ما نگرانی ایجاد می کند. مشکلی که ما با آن مواجه می‌شویم، گرایش به درگیر شدن در انحرافات فلسفی است که ما را به سمت تصور کردن زبان و دانش ما بیشتر از «اشکال زندگی» هدایت می‌کند. هدف روش‌های ویتگنشتاین، از دیدگاه کاول، حذف این انحراف‌هاست، انحراف‌هایی که باعث ایجاد توهم فلسفی می‌شوند. بنابراین، فلسفه ویتگنشتاین درمانی است - هدف آن حذف توهمات فلسفی است تا بتوانیم حقیقت را از قبل ببینیم. فصل سوم و چهارم آن درمان را تشریح می کند. فصل سوم شرحی است از شرح کورا دایموند از فلسفه اولیه ویتگنشتاین در Tractatus Logico-Philosophicus. در مقابل P.M.S. هکر، دایموند استدلال می کند که هدف ویتگنشتاین در Tractatus درمانی است. در خواندن دیاموند، ویتگنشتاین خواننده‌اش را راهنمایی می‌کند تا گزاره‌هایش را معنی‌دار تصور کند، اما در نهایت متوجه می‌شود که همان گزاره‌ها مزخرف بودند و ما عمیقاً مجذوب تصور آنها شدیم. به این ترتیب ویتگنشتاین بر روی خواننده خود درمانی انجام می دهد. کاول تحقیقات را در مقاله خود "در دسترس بودن فلسفه متاخر ویتگنشتاین"، که موضوع فصل چهارم است، به شیوه ای همبستگی می خواند. فصل پنجم، چهار «لحظه» از آثار فرگوس کر را در نظر می‌گیرد که در آن‌ها به صراحت با فلسفه ویتگنشتاین درگیر می‌شود. نشان داده شده است که مضامین کاولی در تمام طول مدت باقی می مانند، اگرچه ما می توانیم توسعه در تعامل کر با آنها را مشاهده کنیم. سپس فصل ششم تلاش می‌کند نشان دهد که چگونه این تعامل با ویتگنشتاین کاول به نوشته‌های دیگر کر گسترش می‌یابد. نکته کلیدی در اینجا تعامل کر با رهنر است. در گذر از سه "مرحله" کار کر: اوایل (دهه 1980)، میانه (دهه 1990)، و بعد از آن (دهه 2000)، این فصل انتقال بین فازهای اولیه و میانی را از آنچه که یک انتقاد نامطلوب و گاهی توسعه نیافته بود نشان می دهد. الهیات رهنر به یک قدردانی. تعامل کر با راسل رنو تبدیل شده معمولی در این تغییر بسیار مهم بود. با این حال، با وجود تغییر همدردی کر در مورد رهنر، نشان داده شده است که مضامین کاولی همچنان پابرجا هستند. در نهایت، پایان نامه با این پیشنهاد به پایان می رسد که مضامین در پس زمینه جدیدترین انتشارات کر، به ویژه در ارتباط او با الهیات کاتولیک قرن بیستم، معلق است. این یک توضیح جزئی برای روایتی است که کر در الهیدانان کاتولیک قرن بیستم ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : مقاله «لودویگ ویتگنشتاین و الهیات به مثابه گرامر» ابتدا خلاصه‌ای از فلسفه ویتگنشتاین را با تأکید بر مفهوم دستور زبان معرفی می‌کند. پس از آن نقدی بر دو اثر بنیادی الاهیاتی آ. تزلتون و جی لیندبک انجام می شود. این دو نویسنده به صراحت کار ویتگنشتاین را توضیح می دهند. بخش پایانی مقاله به فرمول بندی چگونگی شکل گیری الهیات به عنوان دستور زبان مربوط می شود. در ضمیمه، اظهارات مربوط به رابطه ویتگنشتاین با دین را خلاصه می کنم

ویتگنشتاین متاخر هر نوع شناختی را در قالب بازی‌های زبانی معرفی می‌کند که بر شکل‌های زندگی مبتنی‌اند. از جمله لوازم دیدگاه او در دوره متاخر تاملات فلسفی‌اش، یکی نیز این است که بازی‌های زبانی خاص به اعتبار ارتباط وثیق با اشکال زندگی خاصی که در درون آن‌ها ظهور یافته‌اند، نوعی رابطه قیاس‌ناپذیری با هم دارند. هر فردی صرفا از طریق اشکال زندگی و بازی‌های زبانی خاص خود می‌تواند نسبت به جهان شناخت پیدا کند و از آن‌جا که اشکال زندگی قیاس‌ناپذیرند درک درستی از شکل زندگی دیگران نخواهد داشت و قادر به نقد و ارزیابی شناخت‌های آنان نخواهد بود؛ مگر آن که شکل زندگی مألوف خود را ترک کند و شکل زندگی دیگری را که خواهان شناخت آن است درونی کند، یعنی به یکی از اعضای جامعه‌ای که بر اساس شکل زندگی مورد نظر پدید آمده است، بدل شود. در مقابل، پوپر با در نظر گرفتن واقعیت بیرونی به عنوان معیار عینیت، بر شناخت عینی تاکید دارد و معتقد است که رشد معرفت انسان از طریق نقد و ارزیابی نقادانه شناخت‌های پیشین و عرضه مستمر گمانه‌های جدید برای فراچنگ آوردن واقعیت و نقد مستمر آن‌ها صورت می‌گیرد. در این مقاله، به دنبال شرح کوتاهی از رویکردهای فلسفی ویتگنشتاین و پوپر (بخش‌های 1 و 2) و توضیح مختصری در خصوص سویه ضد نسبی‌گرایانه عقلانیت نقاد (بخش 3)، رویکرد نسبی‌گرایانه ویتگنشتاین را از منظر عقلانیت نقاد مورد نقد و ارزیابی قرار می‌دهیم (بخش 4). آخرین بخش نوشتار (بخش 5) به نتیجه‌گیری کوتاهی از مباحث ارائه شده اختصاص دارد.

ترجمه ماشینی: راش ریز، دوست نزدیک ویتگنشتاین و مترجم اصلی آثار او، نشان می‌دهد که چگونه کتاب درباره یقین ویتگنشتاین به منطق، زبان و واقعیت مربوط می‌شود - موضوعاتی که ویتگنشتاین را از اوایل کارش به خود مشغول کرده بود. توسط یکی از نزدیکترین دوستانش تصورات نادرست در مورد یقین ویتگنشتاین را رد می کند و نشان می دهد که مقاله ای درباره منطق است. تداوم اندیشه ویتگنشتاین و ویژگی رادیکال نتیجه گیری های او را آشکار می کند. حاوی پس‌گفتار مهم و روشن‌کننده‌ای است که درباره‌ی پژوهش‌های جاری پیرامون «یقین» و ارتباط آن با کار ریز در این موضوع بحث می‌کند.